Nederland in beweging. Heb je ooit wel eens bekeken? Naar mijn idee een flink verouderd programma, maar wel functioneel om mensen in beweging te krijgen en een beetje fitter te houden.
Stiekem vind ik dat ik ook mee zou moeten doen, maar ik durf niet! Bang om uitgelachen te worden. Uitgelachen door wie, hoor ik je denken.
Nou gewoon, door de buren of een toevallige voorbijganger die mij ziet stappen of met van die wegwerp waterflesjes in mijn handen oefeningen ziet doen voor de TV.
Dan doe je toch gewoon de gordijnen dicht? Ja hoor! Elke ochtend de gordijnen dicht op de zelfde tijd, dat valt niet op!! Ik hoor de buren, die toch al flink nieuwsgierig zijn, al zeggen: "kijk het is weer Nederland in beweging tijd"
Zo heb ik wel duizend en één redenen om voor mezelf te verklaren waarom ik niet ga kijken en luisteren naar de commando's van Helga Commandeur. Moet je trouwens toch eens even over nadenken die achternaam in combi met dit programma......
Kijk! Alweer een rede om te doen alsof het programma niet bestaat!
Maar sinds gisteren zie ik mezelf als een verschrikkelijke druiloor dat ik bovenstaande redenen legitiem vindt om niet dat extra beetje aan beweging te doen!
Dat komt door een (online) gesprek dat ik had met een moeder van de lagere school van mijn kinderen. Zij lag op dat moment weer eens in het ziekenhuis, echt ernstig ziek, maar vechtend als een leeuw. Wauw wat heb ik een bewondering voor die vrouw! Ik zou nog niet de helft willen meemaken van wat zij al voor haar kiezen heeft gehad.
We hadden een gesprek over hoe het met onze gezinnen gaat, en alle sportieve activiteiten die er gedaan worden door onze gezinsleden.
En zij, een altijd actief mens, niet bang voor een wereldreis in een net zo stoere camper als zij is, gek op outdoorsport zoals klettersteigen, mud masters, sportklimmen en noem maar op, juist zij vertelde dat ze mee doet met Nederland in beweging. En met de nodige humor grapt ze dat het vet zwaar is.
Het is om te janken, dat programma, maar vooral dat zieke mens in een bed, min of meer blij om de commando's van Helga te kunnen opvolgen. En wat doet het mij pijn te weten dat haar lijf zo veel meer kon dan dat!
Ik ga toch opnieuw in overweging nemen om mee te doen met Helga en haar collega, al is het alleen maar om te beseffen dat ik de keuze heb en een lijf dat het gewoon kan doen.
Ik ben al op de helft, want mijn lijf kan het wel, al die commando's, maar nu mijn brein nog!
